به گزارش “پایگاه اطلاع رسانی کاروانسرا”دکتر ناصر بقایی در چهارم خرداد سال ۱۳۰۴ شمسی در راور چشم به جهان گشود تحصیلات اولیه ایشان در راور و پس از آن در کرمان پیگیری شد. در سال ۱۳۲۱ تحصیلات دانشسرا را با موفقیت به پایان رساند و سپس به عنوان دبیر و بعدها مدیر و پس از آن رییس فرهنگ در راور به فعالیت پرداخت. در سال ۱۳۳۴ و به دنبال تاآرامی های سیاسی آن دوران به دستور استاندار وقت کرمان به تبریز تبعید شد. ایشان در تبریز تحصیلات خود را ادامه داده و در سال ۱۳۳۸ در رشته زبان و ادبیات فرانسه با رتبه اول از دانشگاه تبریز فارغ التحصیل گردید و سپس با بورسیه ای که به واسطه شاگرد اولی به ایشان تعلق گرفته بود،به پاریس رفت و پس از سه سال از رساله دکترای خود با عنوان فارسی کرمان زیر نظر پروفسور ژیلر لازار_از بزرگترین مستشرقان اروپا_با درجه بسیار افتخار آمیز دفاع کرد.

ایشان در سال ۱۳۴۱ علی رغم دعوتی که از دانشگاه لیون فرانسه داشت به میهن بازگشت و ابتدا به عنوان معلم حق التدریس و سپس استاد دانشگاه در دانشگاه تبریز به تدریس پرداخت و در گسترش زبان شناسی در آن سامان نقش مهمی ایفا کرد.

در سال ۱۳۵۸ از دانشگاه تبریز بازنشسته شد و بعد از تاسیس دانشگاه آزاد اسلامی به عنوان استاد مدعو در دانشگاه های تبریز،تهران و کرج به تدریس پرداخت.

استاد چندی نیز در گروه گویش فرهنگستان زبان و ادب فارسی به جمع آوری گویش های استان کرمان اشتغال داشت.

برخی از تالیفات و ترجمه های ایشان به این شرح است:

درآمدی بر زبان شناسی همگانی-دانشگاه تبریز

برخورد زبان ها(ترجمه به اتفاق دکتر سرهنگیان)-دانشگاه تبریز

امثال فارسی در گویش کرمان(هزاره نخست)-مرکز کرمان شناسی

امثال فارسی در گویش کرمان(هزاره دوم)-مرکز کرمان شناسی

فارسی کرمان-دانشگاه تبریز

فارسی کرمان-فرهنگستان زبان و ادب فارسی

ده ها مقاله در مجلات معتبر از جمله مجله دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز،دانشگاه تهران،کنگره تحقیقات ایرانی،کنگره جهانی بزرگداشت خواجوی کرمانی و…

استاد گفتگو را این چنین آغاز کرد:

من متولد ۱۳۰۴ هستم و فقط ۹۰ سال دارم وتازه ۹۰ سال اول زندگی ام را تمام کرده ام!

از دوران تحصیل خود در راور و کرمان بگویید؟

وی گفت تا سال پنجم در راور تحصیل کردم و معلمان آن زمان من آقایان کریم محمدی،سید عبدالحسین بقایی و محمد بحرینی بودند که خداوند آنها را رحمت کند و امیدوارم بنده را هم مورد رحمت و آمرزش خود قرار دهد،در ادامه تحصیل به کرمان رفتم و تا مقطع دیپلم ادامه تحصیل دادم و موفق به کسب دیپلم ادبی شدم و به واسطه شاگرد اولی می بایست بنده را برای ادامه تحصیل به تهران بفرستند ولی تصمیم گرفتند پسر یک روزنامه نویس را با اینکه دوم شده بود بجای من بفرستند و در حق من بی عدالتی کردند و من هم به دلیل نبود تحصیلات دانشگاهی در کرمان مجبور شدم به تبریز سفر کنم!

استاد چی شد که بورسیه فرانسه گرفتید؟

بنده شاگرد اول رشته زبان فرانسه دانشکده ادبیات تبریز شدم و به تبع آن به من بورسیه دادند که میتوانستم در هر کشور خارجی ادامه تحصیل بدهم و من هم به دلیل مسلط بودن به زبان فرانسه کشور فرانسه را انتخاب کردم و پس از ۳ سال تحصیل در فرانسه موفق به دریافت مدرک دکترا زبان از دانشگاه پاریس شدم و از من خواستند که برای ادامه کار به لیون فرانسه بروم ولی برای من کرمان ارجعیت بیشتری داشت و من به کرمان برگشتم.

از دوران معلمی خود در راور بگویید؟

در آن زمان فقط دو مدرسه دخترانه و پسرانه در راور بود و بنده در هر دو مدرسه تدریس میکردم تا اینکه به دنبال تاآرامی های سیاسی آن دوران من به تبریز تبعید کردند

دوران هجر را گذراندیم و زنده ایم               ما را به سخت جانی خود این گمان نبود

شما تقریبا از سال ۱۳۲۰ تا ۱۳۸۱ تدریس می کردید،به عنوان کسی که تقریبا  ۶۰ سال سابقه تدریس دارید چه توصیه ای برای کسایی که وارد کسوت معلمی شدند دارید؟

بنظر من هیچ شغلی از معلمی بهتر و والاتر نیست قدر این مقام و مرتبه خود را بدانید و دانش آموزان را طوری تربیت کنید که برای آینده مفید باشند نه به گونه ای که گذشته را فراموش کنند گذشته را به یاد داشته باشند و آینده را در پیش چشم؛

درباره ی راور؟

من شاعر نیستم  ولی قصیده ای را برای راور سروده ام که بیت آخر آن این چنین است:

نیست به راور هزار برابر                                      نیست برابر هزار شهر به راور

با مردم راور صحبت کنید؟

نیست در شهر حریفی که دل از ما ببرد             بخت من یار شود رختم از اینجا ببرد

این بیت شعر را برای این گفتم که فکر نکنید من در اینجا در حال خوش گذرانیم و قصد ندارم به کرمان یا راور برگردم نه اثر بخت و اقبال من است که اگر یار شود رختم از اینجا ببرد؛ کرمان را دوست دارم و راور را از همه جا بیشتر و هر کسی که وطن خود را دوست نداشته باشد اصلا هویت ندارد.

و در انتها استاد بقایی با چشمانی غرق در اشک گفت:

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گُذرم      لطف ها می کنـی ای خاک درت تاج سرم

شایان ذکر است:استاد بقایی به علت کهولت سن در منزلشان در تهران تحت مراقبت پزشک معالج خود می باشند که برایشان آرزوی سلامتی داریم و همچنین از عزیزانی که برای تهیه این مصاحبه زحمت کشیده اند کمال تشکر و قدردانی داریم.

انتهای پیام/