به گزارش پایگاه اطلاع رسانی کاروانسرا؛ سالهاست که سپرده های پس انداز هزاران میلیاردی در بانک های راور عامل تورم و باعث فربگی بانکها و منافع بادآورده برای سیستم بانکی، بی هیچ استفاده ای در خدمت توسعه و عمران شهرستان گردیده است. بی شک شهرستان ثروتمند راور با سرانه و تولید بالا هرگز بهره ای از گنج ها و ثروت های آشکار خود نبرده و به سهولت شرایط را برای بهره مندی دیگران در خارج از شهرستان فراهم نموده است .
چگونه می توان پذیرفت سپرده های پس انداز صدها و بلکه هزاران میلیاردی و سرمایه های کلان و فربه ثروتمندان راور سالهاست در شرایطی پشتوانه بانکها و موسسات مالی گردیده که حاصل آن سود های بادآورده برای بانکها و تورم افسار گسیخته برای جامعه بوده و در روی دیگر سکه و نقطه مقابل، این شهرستان تشنه توسعه و شایسته پیشرفت، هیچ بهره ای از آن نبرده است.
در حالیکه تک تک آحاد جامعه راور به ویژه اقشار متوسط و ضعیف چشم انتظار مشارکت و سرمایه گذاری توانمندان و سرمایه داران خود در جهت ایجاد فرصت های تولیدی و خدماتی به منظور توسعه و رونق کسب و کار و تولید می باشند.
به راستی چه عاملی باعث فرار سرمایه ها از چرخه تولید شهرستان گردیده است؟
حقیقت این است که نمی توان تمام تقصیر را به گردن ثروتمندان جامعه راور انداخت بدین معنا که هرگاه نقطه نظرات و حرفهای ایشان را می شنویم ابعاد و زوایای پنهان مسئله روشن می شود.
بدون هیچ شکی افراد سرمایه دار بدنبال کسب درآمد بیشتر و افزایش ثروت خود هستند لذا باید پذیرفت که مشکلات و موانعی وجود دارد که آنها را به سود اندک پس انداز بانکی قانع می کند. از جمله حقایق تلخی که در راستای خلق فرصت های سرمایه گذاری و ایجاد کارخانجات و بنگاههای اقتصادی از سوی شهروندان راوری در شهر مادری خود وجود دارد و شاید با اندکی کم و زیاد شاخصه مشترک اکثر محیط های کوچک باشد به شرح ذیل است :
– وحشت از عامل مهم ریسک پذیری و مواجهه از خطرات معمول کارآفرینی که جز لاینفک هر حرکت تولیدی و اقتصادی به حساب می آید و امری بدیهی است که در صورت مطالعه ،ارزیابی و بررسی دقیق علمی می توان بر آن فائق آمد و اثرات سو آن را به حداقل رساند.
– آفت تنگ نظری و زخم بی مهری و تحمل ناپذیری همشهریان راوری نسبت به افراد سرمایه دار بومی که نه تنها کمک و مشوقی برای ایشان در امر سرمایه گذاری نمی باشد بلکه انتشار شایعات و پیش داوری ها و امواج و نظرات منفی موجبات ناامیدی و بی انگیزگی و حتی در پاره ای از موارد چشم زخم و نابودی افراد ثروتمند بومی را بدنبال دارد تا آنجا که برخی از ثروتمندان راوری ترجیحاً مایلند سرمایه های خود را در سایر شهرستانها و استان ها در جهت تولید به خدمت بگیرند و رغبت چندانی به انجام این کار در شهرستان خود ندارند و در پاره ای از مواقع حتی برخی از سرمایه داران بومی حاضر به سپرده گذاری در بانکهای راور هم نمی باشند.
مشکل بزرگ دیگری که سرمایه داران بومی را آزار داده و آنها را مجبور به فرار می کند ضعف مدیریت در دستگاههای اجرایی شهرستان، عدم اشرافیت بر مقررات و ناتوان از ایجاد بسترهای قانونی و حتی ظرفیت های روحی و روانی و عدم ایجاد جاذبه و مزیت سرمایه گذاری برای سرمایه گذاران در این شهرستان می باشد.
این مشکل وقتی به اوج خود می رسد که شاهد وجود قوانین متعدد مزاحم و دستورالعمل های محدود کننده در حوزه های مختلف اداری و بانکی و اطلاعاتی هم باشیم؛ که البته در رابطه با موضوع اخیر تلاش های مستمری جهت حل و فصل موضوع انجام گرفته است.
کوتاه سخن این که بی هیچ تردیدی مسئولان و متولیان امور اقتصادی باید جاذبه ها و مزیت های سرمایه گذاری را برای صاحبان سرمایه فراهم نموده و چالش های موجود را برطرف و در راستای تحقق بسترهای تولید محدودیت ها و موانع را هموار نمایند.
اما روی اصلی سخن با کسانی است که به حکم تقدیر و اقبال مناسب و تلاش و مجاهدت خود امروز صاحب سرمایه های خوب و قابل توجهی هستند، آیا غیر از این است که به حکم اعتقادات دینی یکی از سوالات پس از مرگ این خواهد بود که مال خود را از کجا بدست آورده و در چه راهی خرج کرده ایم؟…
کاری به بخش اول سئوال نداریم که موضوع بحث ما نیست ولی کسانی که ثروت های کلان خود را بجای ایجاد زمینه های تولید و فعالیت و خدمت به مردم و جامعه و کسب درآمد مشروع برای خود، در بانک ها و حسابهای شخصی بدون بازخورد مثبت اجتماعی سپرده گذاری کردند پس از مرگ چه جوابی برای این سوال خواهند داشت؟
آنجا که مولا امیر المومنین علی (ع) در خطبه ۳ نهج البلاغه فرموده است «خداوند از دانشمندان و توانمندان پیمان گرفته است که در مقابل حقوق مظلومان ساکت ننشینند» حجت بر همگان تمام می شود.
مطلب از حسین نخعی راد_کارشناس مسئول فرمانداری راور
انتهای پیام/